Franz Boas: De Vader van de Antropologie

Franz Boas is een iconische figuur in de wereld van de antropologie. Als een vernieuwer en mentor staat Boas bekend om het toepassen van de wetenschappelijke methode om racistische theorieën te weerleggen die dominant waren aan het eind van de 19e en het begin van de 20e eeuw. Hij heeft het vakgebied van de antropologie en de opkomende discipline van de taalkunde ingrijpend hervormd. Naast zijn eigen werk is Boas ook beroemd vanwege zijn rol in het inspireren van een nieuwe generatie studenten, waaronder 20e-eeuwse literaire en intellectuele grootheden zoals Zora Neale Hurston en Margaret Mead.

Wat Was Franz Boas' Vroege Leven?

Boas werd geboren in Duitsland in 1848 en behaalde een doctoraat aan de Universiteit van Kiel in Duitsland in de natuurkunde en geografie. Een wetenschappelijke expeditie naar Baffin Island in Canada in de jaren 1880 inspireerde hem om zich meer te richten op de menselijke cultuur. Uiteindelijk verhuisde hij in 1897 naar New York City, waar hij assistent-redacteur werd voor Science. In 1899 aanvaardde hij een positie als hoogleraar antropologie aan de Columbia-universiteit, waar hij tientallen jaren zou blijven.

Hoe Daagde Franz Boas de Studie van Ras Uit?

Een van Boas' meest opmerkelijke prestaties was het weerleggen van een sterke stroming van wetenschappelijk racisme die onder sommige antropologen wortel had geschoten. Destijds omarmden een aantal antropologen en biologen de theorie van eugenetica - het onjuiste idee dat sommige rassen superieure eigenschappen bezitten. Sommige antropologen gebruikten wetenschappelijk racisme ook om te beweren dat eigenschappen zoals kleinere schedels leidden tot lagere intelligentie.

Daarentegen geloofde Boas dat de plasticiteit van het menselijk lichaam meer te maken had met de omgeving dan met erfelijke eigenschappen. In 1909 en 1910 nam hij schedel-, gezichts- en andere hoofdmetingen van duizenden in Europa geboren Amerikaanse immigranten en vergeleek deze met die van hun in de VS geboren kinderen. Hij ontdekte een aanzienlijke mate van verschil, gemiddeld, tussen de ouders en hun kinderen, ondanks vergelijkbare genen.

Stond Boas' Onderzoek de Tand des Tijds?

Hoewel moderne herbeoordelingen van Boas' baanbrekende studie aantoonden dat hij zijn conclusies over de invloed van omgevingsplasticiteit mogelijk heeft overdreven, had het nog steeds een enorme impact op het weerleggen van sommige dominante racistische ideeën uit zijn tijd. Dat rapport, en veel van zijn andere essays en werk, richtte zich op het gebruik van de wetenschappelijke methode om aan te tonen dat bepaalde rassen niet inherent superieur of inferieur waren aan anderen. In feite waren de meeste verschillen in ontwikkeling of geluk arbitrair en voornamelijk te wijten aan de manier waarop de geschiedenis zich ontvouwde.

Hoe Heeft Boas de Theorie van Cultureel Relativisme Gevestigd?

Door de wetenschappelijke methode toe te passen op zijn antropologisch onderzoek, hielp Boas pionieren met de theorie van cultureel relativisme, die stelt dat er geen absolute of morele standaarden zijn tussen verschillende culturen. Als zodanig moeten de overtuigingen en praktijken van een bepaalde cultuur worden begrepen vanuit het gezichtspunt van die cultuur zelf. Cultureel relativisme had een diepgaande invloed op bijna alle antropologen in de daaropvolgende decennia. Jarenlang beschuldigden antropologen elkaar vaak van etnocentrisme - het idee dat mensen van één ras, land of zelfs religie geneigd zijn anderen als inferieur te beschouwen - in hun interpretatie van de culturele praktijken van de mensen die ze bestudeerden.

Heeft Boas Ook Het Veld van de Taalkunde Vooruit Geholpen?

Natuurlijk is de studie van taal een integraal onderdeel van de antropologie - en Boas betoogde dat taal een van de belangrijkste manieren was om een cultuur te begrijpen. Veel van zijn studenten werkten aan het vertalen van inheemse talen, terwijl Boas zelf het grootste deel van zijn leven besteedde aan het analyseren van de taal van de Kwakiutl First Nation in British Columbia. Boas richtte ook het International Journal of American Linguistics op, en een andere van zijn studenten, Edward Sapir, groeide uit tot een van de grondleggers van het vakgebied van de taalkunde na het bestuderen van inheemse talen in de Amerika's.

Wie Waren de Meest Beroemde Studenten van Boas?

Gedurende zijn jaren als hoogleraar aan Columbia, begeleidde Boas vele anderen die de figuurheads zouden worden van de volgende generatie taalkundigen en antropologen - velen van hen hebben de grenzen van patriarchaat en andere heersende overtuigingen van die tijd verlegd. Het is moeilijk te zeggen wie de meeste impact had, aangezien veel van deze individuen enorme prestaties hebben geleverd in hun vakgebied. Maar een goed beginpunt zou Zora Neale Hurston kunnen zijn.

Zora Neale Hurston was een belangrijke figuur in de Amerikaanse literatuur en wordt vaak geassocieerd met de Harlem Renaissance. Ze staat bekend om haar baanbrekende roman 'Their Eyes Were Watching God' en een aantal korte verhalen, essays en toneelstukken. Hurston's antropologische werk omvatte ook verkenningen van Vodou in Haïti en Hoodoo in het zuiden van de VS - beide spirituele overtuigingen en culturele praktijken die invloeden van Afrika, inheemse Amerikanen en het christendom vermengden.

Margaret Mead, een andere student van Boas, bereikte een mate van roem die de wereld van de antropologie overstijgt, aangezien ze vaak werd gebruikt als woordvoerder in nieuwsuitzendingen en artikelen. Sommig van haar werk was destijds controversieel, met de focus op de seksuele praktijken van de inheemse culturen die ze bestudeerde.

Ruth Benedict, die onder en na Boas werkte, richtte zich voornamelijk op de culturen van Amerikaanse inheemse groepen, maar werkte later met de Japanse cultuur in haar beroemde werk 'The Chrysanthemum and the Sword'. Een van de belangrijkste punten van haar werk bevorderde het cultureel relativisme van Boas: ze betoogde dat elke cultuur slechts een klein scala van het gedrag vertegenwoordigde dat mensen zouden kunnen uiten.

Boas had vele andere getalenteerde studenten, waaronder Alfred Kroeber, die schreef over het verdwijnen van het Yahi-volk. Kroeber zelf zou zijn eigen dochter inspireren, de bekroonde sciencefictionauteur Ursula K. Le Guin.